EEN STEM VAN IEMAND
DIE ROEPT IN DE WOESTIJN (Mc. 1,2)

Johannes de Doper was zo een tweeduizend jaar geleden een roepende in de woestijn. Zonder moderne techniek wel te verstaan. Zijn stem klonk ergens in een uithoek van het Romeinse Rijk. Hij moet een nogal ruige figuur zijn geweest die indruk maakte op zijn tijdgenoten.

Voor Johannes de Doper is de voorname taak weggelegd om het volk voor te bereiden op de komst van Jezus. Daarom is hij met de profeet Jesaja en Maria de adventsfiguur bij uitstek. Johannes wil zijn tijdgenoten wakker schudden. Waarom lopen wij hier op aarde rond? Wat maken wij van ons leven? Wat is onze toekomst?

Over twee weken zal het Kerstmis zijn. Hoe besteden we de tijd die ons rest tot kerstavond? Is het een kwestie van afwachten of van verwachten? Gisteravond trok onder mijn venster een lange stoet zingende mensen voorbij. Jong en oud, met fakkels in de hand en onder begeleiding van een fanfare. Al snel werd duidelijk waarom.

Aan het einde van de stoet droeg men een beeld van een zwangere vrouw; onmiskenbaar Maria. En boven het beeld was er een schittering van licht in de vorm van een ster. Het voelde als een verademing. Temidden van alle commerciële glitter en glamour, was daar ineens een ster die naar Bethlehem verwees.

Dit Italiaanse tafereel deed me denken aan de stem van Johannes in de woestijn. Als een oproep om ons Kerstfeest niet te laten verworden tot louter prettige feestdagen. Als een oproep Kerstmis niet los te koppelen van haar Christelijke oorsprong.

Want God krijgt eerstdaags een gezicht in het Kind in de kribbe. En daarmee is kerstmis een oproep om ons verlangen naar een betere wereld te concretiseren. God is niet souverein in de hemel is gebleven. Jezus is ons aardse leven komen delen. Dat is een opwaardering van ons menselijk bestaan.

God maakte zich klein om onder ons te wonen. Vanaf de kribbe tot aan het kruis deelde hij onze vreugde, maar ook onze pijn en ons verdriet. Want het hout in de kribbe is een verwijzing naar het hout van het kruis. Door de woorden van Johannes de Doper ter harte te nemen brengen wij toekomst op aarde. Onze levensjaren hier op aarde zijn een tijd om goed te benutten.

Een aansporing om niet passief toeschouwer te zijn, maar om ons voor te bereiden op de dingen die komen gaan. Een tijd om te strijden tegen alles wat kwaad is in onszelf en om ons heen. Een tijd om te groeien in geloof, hoop en liefde. Om vergeving te vragen en verzoening te bewerken waar mogelijk. Om goed te doen en niet om te zien.

Dan zijn wij mensen met perspectief. Tot over de dood heen. Vooruit kijken dus, goed doen en wachten. Dan is Johannes de Doper voor ons meer dan een roepende stem in de woestijn. Want wat komen zal, is nog veel groter dan wat is. Een goede advent!

(Eugène Dassen)